Παρτ1: Νοσοκομεία
Αυτό που λένε μη σου τύχει. Νοσοκομεία, σίγουρα όλοι έχουμε τις εμπειρίες μας. Η φράση που λέω πάντα; Ας είναι αχρείαστα.
Εάν έχεις περάσει έστω και ένα γεμάτο 24ωρο μέσα σε ένα νοσοκομείο θα έχεις καταλάβει πόσο δύσκολες είναι αυτές οι ώρες, είναι σαν να παγώνουν οι δείκτες του ρολογιού και να κυλάνε αργά και βασανιστικά. Το ψυχρό δωμάτιο, οι άσπροι τοίχοι, οι αγχωμένοι γιατροί που τρέχουν πανικόβλητοι, οι συγγενείς που είναι άυπνοι για μέρες σε μια καρέκλα, ο φόβος του άγνωστου για το τι πρόκειται να συμβεί είναι επίπονα. Είναι ψυχοφθόρο να έχεις έναν δικό σου άνθρωπο εδώ και να μην ξέρεις τι θα του συμβεί, πως θα καταλήξει. Άραγε πόσο πόνος κρύβεται σε κάθε δωμάτιο; Πόση αγωνία πίσω από έναν τοίχο για την εξέλιξη της νοσηλείας του αγαπημένου του ανθρώπου; Πόσα καρδιοχτύπια από τους '' ήρωες '' που ονομάζονται γιατροί κάνοντας το καλύτερο δυνατό για τους ασθενείς τους;
Πολύ δύσκολο να έρχεσαι αντιμέτωπος με τις αρρώστιες και πόσο μάλλον όταν τις έχει ένας δικός σου άνθρωπος, εκείνες τις στιγμές εύχεσαι να μην τις περνάει ούτε ο χειρότερος εχθρός σου. Όταν φτάνει η ώρα να έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τους μεγαλύτερους σου φόβους είναι σαν να λες στον εαυτό σου ή εγώ ή αυτοί, είναι σαν να αντλείς μέσα σου μια δύναμη και υπομονή που χρειάζεσαι για να ανταπεξέλθεις σε αυτές τις απαίσιες ώρες. Μεγάλη δύναμη ψυχής να μπορείς να στέκεσαι στο ύψος των περιστάσεων, αυτό το ξέρουν όσοι το έχουν βιώσει έστω και ελάχιστα.
Οι μεγαλύτερες και οι πιο αληθινές προσευχές έχουν δοθεί στα νοσοκομεία, εκεί όπου τα μάτια δακρύζουν και η ψυχή ζητάει λίγο έλεος.
Όσες ώρες ήμουν συνοδός της γιαγιάς στο κέντρο υγείας κοιτούσα έξω από το παράθυρο τον καταγάλανο ουρανό, τα δέντρα με τα φύλλα να χορεύουν σε ξέγνοιαστους ρυθμούς και πίστευα ό,τι η ελπίδα υποβόσκει κάπου εκεί ακόμη και όταν εμείς την χάνουμε. Παρόλες τις δυσκολίες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε, η ζωή είναι όμορφη και περίπλοκη ταυτόχρονα που καθημερινά λύνουμε ένα παζλ γράφοντας έτσι το δικό μας βιβλίο, ορίζοντας το δικό μας παρελθόν και μέλλον. Ξέρεις τι; Πιστεύω στην ελπίδα και στα όνειρα ακόμη και τώρα αλλά και αυτά καμιά φορά αργούν καθώς κοιτάζω την πόρτα του ψυχρού αυτού δωματίου. Μικρούλα πίστευα πως οι άνθρωποι που αγαπάμε δεν παθαίνουν τίποτα, ζουν για πάντα μαζί μας και μας προσέχουν παντοτινά, ωραία η αθώα ψυχή, μακάρι να ίσχυε.
( ΥΓ: Γιαγιά το ξεπεράσεις ή όχι όλο αυτό να ξέρεις σε αγαπώ και σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου που με (μας) μεγάλωσες και στάθηκες σαν πατέρας και μητέρα δίπλα μας όταν έχασα τη μητέρα μου. Όπως εσύ ήσουν εδώ έτσι θα είμαι και εγώ. Ελπίζω να γίνει το καλύτερο για την ψυχή σου, ταλαιπωρήθηκες πολύ στη ζωή. Είσαι ο ορισμός του καθημερινού ήρωα μακάρι όλοι να έχουν έναν '' βράχο '' σαν εσένα στη ζωή τους. )
Δεκέμβριος 2022!!!