Πάλι...

 Πάλι ήρθε το καλοκαίρι και εσύ δεν είσαι εδώ, κοντεύει Αύγουστος και δεν με αναζήτησες. Έχει πανέμορφο φεγγάρι και δεν είσαι εδώ να το δούμε μαζί. Πόσος χαμένος χρόνος έχει φύγει άδικα, πόσες νύχτες αφήσαμε δίχως να πούμε καληνύχτα. Πάλι ήρθε το καλοκαίρι και δεν έχουν ειπωθεί τα δικά μας σ'αγαπώ, δεν μας δώσαμε αυτή την ευκαιρία. Πως γίνεται να είναι η πιο όμορφη εποχή του χρόνου και να μην είμαστε αγκαλιά σε μια ακρογιαλιά να κοιτάζουμε τα αστέρια, μαζί. Το καλοκαίρι δεν θα έπρεπε να μου λείπεις, θα έπρεπε να ερχόσουν με το αμάξι να πηγαίνουμε βόλτες εως τα ξημερώματα. Πως γίνεται η μοίρα να μην μας έδωσε ποτέ αυτή την ευκαιρία;  

 Και τα καλοκαίρια πάλι περνάνε αδιάφορα και αργά. Χάνουμε χρόνο, αγκαλιές, φιλιά. Δεν θα έπρεπε να ήταν δύσκολο, όχι, δε θα έπρεπε καν να λείπεις. Ίσως να ήταν κάποια πράγματα πιο εύκολα αν έπραττες αλλιώς. Μου χρωστάς έναν Αύγουστο, μου χρωστάς μια ελευθερία, μας χρωστάς ένα μαζί. Που είσαι;

 Έλα έχουμε χρόνο, το δικό μου για πάντα αρκεί για όλες τις χαμένες μας στιγμές. Έλα, πάλι!