Childhood / Freedom

Παιδική Ηλικία /  Ελευθερία

Είναι κάποιες μέρες όπως η σημερινή που αναρωτιέμαι πόσο όμορφα θα ήταν αν μπορούσαμε να γυρνούσαμε το χρόνο πίσω, ξέρετε τότε που ήμασταν παιδιά, τότε που όλα ήταν πιο εύκολα και αθώα. 

Θα ακούσεις από πολλούς να σου λένε ότι κάθε ηλικία είναι μοναδική και ότι θα πρέπει να ζούμε την κάθε στιγμή μοναδικά, θα συμφωνήσω, αλλά μεταξύ μας και τι δε θα δίναμε να ξανά δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του 10χρονου εαυτού μας?

Συγκρίνοντας τα παιδικά μας χρόνια με το τώρα που είμαστε ενήλικες, βλέπετε καμία διαφορά? Εγώ πολλές και είμαι σίγουρη ότι και εσείς!

Όταν ήμουν μικρή όλα ήταν υπέροχα γύρω μου, υπήρχαν παντού χρώματα, χαρούμενη διάθεση, παιχνίδι, παραμύθια. Με θυμάμαι να ξυπνάω από νωρίς το πρωί για να παίξω με τις κούκλες μου ώσπου που βράδιαζε και με φώναζαν από το μπαλκόνι για να πάω επιτέλους στο σπίτι μου, ναι ναι απλά έβγαιναν φώναζαν τα ονόματα μας και ξέραμε ότι έπρεπε επιτέλους να γυρίσουμε σπίτι, δεν υπήρχαν κινητά, βασικά απλά δεν τα χρειαζόμασταν. Η διασκέδαση μας τότε δεν ήταν να είμαστε στα social media και να chatαρουμε με τους φίλους μας, ήταν να βάλουμε τα αθλητικά μας και να πάρουμε τα ποδήλατα και να βγούμε στη γειτονιά, τότε δεν περνούσαμε το χρόνο μας πηγαίνοντας στις καφετέριες αλλά μαζευόμασταν στις γειτονιές και παίζαμε μπάλα η κρυφτό, τότε δεν κανονίζαμε από το προηγούμενο βράδυ τι ώρα θα συναντιόμασταν την επόμενη ημέρα αλλά ξέραμε ακριβώς το πότε θα βρισκόμασταν και που. Τότε δεν κάναμε διακρίσεις με ποιους θα παίζαμε αλλά ήμασταν όλες οι ηλικίες μαζί. Μετρούσαμε τα παγωτά που τρώγαμε, ανταλλάζαμε αυτοκόλλητα, κάναμε ψεύτικα τατουάζ που βρίσκαμε στα γαριδάκια. Μάλλον το τότε ήταν πιο όμορφο από το τώρα, που το μόνο που νοιάζει τη σημερινή νεολαία είναι να μεγαλώσει πριν την ώρα του.

Πιστεύεται φταίει η κάθε εποχή? Η εμείς που αλλάζουμε ανάλογα με το τι βιώνουμε? Πιστεύεται φταίει που καθώς μπαίνουμε στην ενήλικη ζωή αρχίζουν τα προβλήματα? Τι είναι αυτό που έχει αλλάξει από τότε μέχρι σήμερα και είναι όλα πιο δύσκολα και διαφορετικά? 

Δεν θα ήταν υπέροχο στις δύσκολες στιγμές που περνάμε ως ενήλικοι να είχαμε λίγη από την χρυσόσκονη της τότε εποχής μας? Τότε που χτυπούσαμε και ο μόνος πόνος που νιώθαμε ήταν τα χτυπημένα γόνατα μας και με ένα φιλί από τη μαμά μας περνούσε. Δε θα ήταν τέλειο παρ΄όλο που κάθε χρόνο μεγαλώνουμε, στην καρδιά μας να μέναμε για πάντα παιδιά? Νομίζω ότι θα ήταν φανταστικό και έτσι θα κρατούσαμε τη μαγεία μέσα μας και θα κάναμε τον κόσμο ομορφότερο.

Να σας πω ένα μυστικό? Όσο και αν μεγαλώνουμε, όσα προβλήματα κι αν βιώνουμε ας μείνουμε για πάντα παιδιά, θα δείτε τότε ότι όλα θα είναι λιγάκι πιο εύκολα! ♥️