Μαμά
Το blog μου το έχω περίπου 3 χρόνια, είχα πει πως θα το φτιάξω μόνο και μόνο για να έχω να λέω κάπου τις σκέψεις μου σαν ημερολόγιο, απλώς δημόσιο, μήπως κάποιος μπορέσει να ταυτιστεί και να αναρωτηθεί. Το συγκεκριμένο θέμα όπως καταλαβαίνεται και από τον τίτλο το έχω γράψει και το έχω σβήσει αμέτρητες φορές δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι ευαίσθητο, ίσως να μη νιώθω και έτοιμη, δεν ξέρω.
Η μητέρα στη ζωή του παιδιού παίζει σημαντικό ρόλο, είναι το άλφα και το ωμέγα. Ο άνθρωπος που σε κουβαλάει 9 μήνες και κόβεται στα δύο για να σε φέρει στον κόσμο, η γυναίκα που θα σου δείξει και θα σου διδάξει την άνευ όρων αγάπη. Θα σου μάθει τον κόσμο, θα σε προφυλάξει και θα βάλει τη δική της ζωή σε δεύτερη μοίρα, για εσένα χωρίς δεύτερη σκέψη. Είναι η πρώτη γυναίκα που θα βασιστείς και δε θα σε απογοητεύσει. Θα σου μάθει να μιλάς, να περπατάς, θα σε ηρεμεί, θα σε συμβουλεύει, θα σου κρατά το χέρι. Θα είναι πάντα στο πλάι σου όταν την χρειαστείς.
Μια τέτοια πανέμορφη εσωτερικά αλλά και εξωτερικά ήταν και η δική μου μαμά. Την έχασα όμως πολύ νωρίς, όταν εγώ ήμουν γύρω στα 11 και την θυμάμαι ελάχιστα, φοβάμαι μήπως με την πάροδο του χρόνου την ξεχάσω εντελώς, δυστυχώς. Ήταν υπομονετική, στοργική και γεμάτη αγάπη για τα παιδιά της. Έχω μνήμες από εκείνη να με κακομαθαίνει λίγο περισσότερο από τα άλλα μου αδέρφια, να με διαβάζει, να με παίρνει μαζί της στις βόλτες της και κάθε φορά που θα πήγαινε για ψώνια θα μου έφερνε ένα αυγό kinder. Μικρές, σκόρπιες αναμνήσεις που τις σκέφτομαι και χαμογελάω. Ήταν το κέντρο του σύμπαντός μου, η γυναίκα που με έμαθε να αγαπώ, να σέβομαι και να είμαι ο εαυτός μου. Της χρωστάω όλα αυτά που είμαι σήμερα.
Τώρα που έχουν περάσει 18 χρόνια από τότε, νιώθω ένα τεράστιο κενό, σαν κάποιος να μου έχει κλέψει το οξυγόνο. Ένα γεγονός που άλλαξε τη ζωή μου αστραπιαία και βάναυσα. Πολλές φορές σκέφτομαι πόσο όμορφα και αλλιώς θα ήταν όλα αν ήταν εδώ μαζί μου, όμως καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι εφικτό. Όσοι λένε ό,τι ο πόνος περνάει με τον καιρό θα πω πώς είναι στον άνθρωπο, σε εμένα αυτό δε λειτουργεί, ίσα ίσα με τη πάροδο του χρόνου την έχω περισσότερη ανάγκη την ίδια, την αγκαλιά της, τις συμβουλές της. Νιώθω πως έπρεπε να είναι δίπλα μου να με καθοδηγεί και να με ΄΄σηκώνει'' όταν νιώθω πως πέφτω και δεν ξέρω πως να φερθώ σε καταστάσεις. Όπως λένε οι παλιοί, η μάνα είναι μόνο μία και έχουν απόλυτο δίκιο, κανείς δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Το μόνο που θέλω είναι να την κάνω περήφανη, να με κοιτάζει από ψηλά και να νιώθει πως χρησιμοποιώ όλες τις αξίες που πρόλαβε να μου δώσει και να είμαι ένας καλός άνθρωπος. Μακάρι να μπορούσα να την πάρω αγκαλιά, να της πω πόσο την αγαπώ, να της πω πόσο μου λείπει. Κρίμα που ΄΄έφυγε΄΄ τόσο νωρίς.
Να τις αγαπάτε τις μανούλες σας και να τους το δείχνετε καθημερινά, η ζωή είναι πολύ μικρή και απρόβλεπτη. Να μην τις στενοχωρείται και να τις αγκαλιάζετε. Μπορεί να υπάρχει παγκόσμια ημέρα για εκείνες αλλά τους αξίζει να τις γιορτάζετε καθημερινά.
Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο στη δική μου μαμά, που μου λείπει και την έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Θα ξανά συναντηθούμε για να πούμε τα νέα μας, έχω τόσα πολλά να σου πω. Σε αγαπώ, για πάντα.