Καινούρια ζωή
Γεννιέσαι και προσπαθείς από την πρώτη ημέρα να επιβιώσεις. Όταν είσαι σε μικρή ηλικία όλα γύρω σου φαίνονται όμορφα, εύκολα και ανυπομονείς όσο τίποτα να μεγαλώσεις και να γίνεις επιτέλους ανεξάρτητος. Το να μπορείς να ζήσεις όπως εσύ ονειρεύεσαι είναι το καλύτερο σενάριο, το να σου έρχονται οι δυσκολίες όμως νωρίτερα από όσο χρειάζεται ή θα μπορούσες να φανταστείς αλλάζει σχεδόν όλα όσα σχεδίαζες εως τώρα. Δεν ξέρω αν υπάρχει σωστή επιλογή ή αν είχα τη δυνατότητα σα Γιώτα να διαλέξω κάτι από τα δύο τι θα ήταν ιδανικό, γιατί με τη μία επιλογή θα ζούσα όμορφα όπως θα ήθελα και ξέγνοιαστα, ενώ με την άλλη εκδοχή με την ζωή γεμάτη δυσκολίες θα αναθεωρούσα πολλά πράγματα και θα γινόμουν πιο σκληρή σα χαρακτήρας.
Γράφω αυτό το blog μετά από πάρα πολύ καιρό αποχής, με αυτή την τεράστια εισαγωγή για να σας πω εν τέλη πως μακάρι να είχαμε όλοι την επιλογή να είμαστε χαρούμενοι και να κάναμε πάντα αυτό που θέλαμε. Ίσως ακούγεται εγωιστικό, παιδιάστικο και ανώριμο αλλά θα ήταν υπέροχη ιδέα. Δυστυχώς όμως η ζωή έχει τα δικά της σχέδια και κάποιες φορές είναι δύσκολη κι άλλοτε όμορφη όμως όπως έχω πει άπειρες φορές δεν έρχεται δυστυχώς με οδηγίες χρήσης για να ξέρουμε το πως να την αντιμετωπίσουμε. Θα μιλήσω κυρίως για τις απώλειες που έζησα εγώ και καθόρισαν την ζωή μου και την καθημερινότητα μου.
Όταν ήμουν μικρή κλήθηκα να αντιμετωπίσω την μεγαλύτερη απώλεια, που ήταν να χάσω την μαμά μου. Η απώλεια της μαμάς, σημαίνει πως το κέντρο του σύμπαντος μου χάθηκε και όλα άλλαξαν ισορροπίες. Βρέθηκα σε μία ''νέα'' ζωή με εντελώς άλλα δεδομένα και έπρεπε να προγραμματίσω ξανά τα πάντα από την αρχή. Εδώ είναι και η στιγμή που συνειδητοποιώ μετά από χρόνια που κοιτάζω πίσω, πως άλλαξα, έγινα λίγο πιο σκληρή, άλλαξα τρόπο σκέψης και ήμουν πλέον πιο ανθεκτική. Ένιωσα πως γεννήθηκα ξανά, συνηθίζοντας την καινούρια αυτή κατάσταση. Το κενό αυτό έφερε τα πάνω κάτω στη ζωή μου ωρίμασα και μεγάλωσα '' απότομα '' χωρίς να το ήθελα.
Το να συνεχίζω να ζω χωρίς τη μαμά και μεγαλώνοντας με τη γιαγιά μου, η καθημερινότητα δεν ήταν εύκολη. Παρ' όλο που ήμουν μικρή έπρεπε να είμαι πάντα σωστή για να μην την στεναχωρώ αλλά και να χρειάζομαι την έγκριση της ακόμη και για το πιο ασήμαντο πράγμα που ήθελα να κάνω. Πιέστηκα και στερήθηκα πολλά για να μην είμαι βάρος σε μια γυναίκα που μόλις είχε χάσει το παιδί της. Δεν είναι εύκολο να συνυπάρχεις με ένα άτομο μεγάλης ηλικίας γιατί αλλιώς τα έβλεπε εκείνη τα πράγματα κι αλλιώς τα έβλεπα τότε εγώ. Είμαι ευγνώμων όμως που με μεγάλωσε και με έκανε να νιώθω ασφαλής γιατί στάθηκε βράχος όταν όλοι οι υπόλοιποι επέλεξαν να εγκαταλείψουν τα δύσκολα.
Αφού η ζωή συνεχιζόταν, μεγάλωνα ήρεμα με ανθρώπους που με αγαπούσαν και χτίζοντας ένα μέλλον για μένα, μεγάλωνε κι εκείνη μαζί μου χωρίς να το καταλαβαίνω, χωρίς να συνειδητοποιώ πως αργά ή γρήγορα θα με είχε κι εκείνη ανάγκη, όσο την είχα και εγώ κάποτε. Όταν ήρθε αυτή η στιγμή ήμουν δίπλα της, όχι από αγγαρεία, αλλά επειδή έπρεπε και της το χρωστούσα. Το έκανα και για μένα, γιατί ήξερα πως ήταν ένας δικός σου άνθρωπος να μην νοιάζεται και να αδιαφορεί για σένα. Έπρεπε να καλύψω το κενό που κάποιοι άλλοι δε σκέφτηκαν ποτέ να το κάνουν. Δεν την αφήσαμε εγώ με τα αδέλφια μου να νιώσει την αδιαφορία και τη μοναξιά κι αν κάποιοι το έκαναν σίγουρα είχαν τους λόγους τους. Όταν έφυγε από τη ζωή είμαι σίγουρη πως ήταν πολύ ικανοποιημένη και χαρούμενη που είμασταν εκεί μέχρι την τελευταία στιγμή της. Ήσυχη, ήρεμη με μια ζωή που παρ' όλες τις δυσκολίες στάθηκε βράχος και μας μεγάλωσε όσο καλύτερα μπορούσε.
Και εγώ πλέον ενήλικη έχοντας βιώσει δύο τεράστιες και πολύ σημαντικές απώλειες νιώθω περίεργα. Έχασα τα βασικά στηρίγματα μου αλλά αυτή τη φορά δε θα το αφήσω να με πάρει από κάτω όπως την πρώτη φορά. Μέσα από τις δύσκολες αυτές στιγμές ξεχώρισα τους ανθρώπους που αξίζουν και ήταν δίπλα μου, οπότε δεν νιώθω μόνη. Γνωρίζοντας πως έχω δώσει τον καλύτερο μου εαυτό και έχω κάνει ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είναι καλά εκείνη, ήρθε η στιγμή να κοιτάξω εμένα, την Γιώτα. Ξεκινώντας για άλλη μια φορά από το μηδέν πρέπει να προγραμματίσω ξανά την ζωή μου, αυτή τη φορά με προτεραιότητα τα θέλω μου χωρίς δεύτερες σκέψεις και την έγκριση κανενός.
Όσο κι αν θες να παγώσεις τον χρόνο η ζωή προχωράει και δυστυχώς οι απώλειες σε στιγματίζουν και δεν τις ξεπερνάς ποτέ. Ακόμη κι αν παραμείνεις στάσιμος μέχρι να βρεις το δρόμο σου ή αν σκέφτεσαι αν έχεις πράξει σωστά, η γη συνεχίζει να γυρίζει. Για αυτό πρέπει να είμαστε εντάξει με τους άλλους κάθε λεπτό, να λέμε το ''συγγνώμη'' όποτε σφάλλουμε και το ''μου λείπεις'' χωρίς να είναι πλέον αργά, γιατί μετά ο καθένας συνεχίζει με τις επιλογές του. Όσοι δε το έχουν κάνει από εγωισμό είμαι σίγουρη πως αργά η γρήγορα θα τους πνίξουν οι ενοχές και οι ενοχές είναι για τους δειλούς. Όσοι πάλι μπόρεσαν και τα είπαν όταν έπρεπε μπορούν να προχωρήσουν πλέον ανακουφισμένοι.
Σας έγραψα όλα αυτά που μου συνέβησαν για να σας πω να πιστεύετε πάντα στην δύναμη του εαυτού σας και να είστε σίγουροι πως μπορείτε όλα να τα ξεπεράσετε. Στις δύσκολες στιγμές εμφανίζεται μία δύναμη που δεν ξέρατε πως έχετε και μπορείτε να διαχειριστείτε τα πάντα. Μέσα από όλα αυτά που έζησα εγώ, έχω γίνει πλέον άλλος άνθρωπος, με τις όμορφες αλλά και άσχημες εμπειρίες έγινα ικανή να αντέχω και στις πιο αντίξοες συνθήκες και χαίρομαι για αυτό. Εύχομαι από δω και στο εξής να κάνω περήφανες τις γυναίκες που με μεγάλωσαν και να φανώ αντάξια των προσδοκιών τους. Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε, να αγαπάτε δυνατά και φανερά. Φιλιά ❤️.